BİR MASAL

BİR zamanlar sürekli çalan sonsuz BİR şarkı vardı..
Ve hepimiz o şarkının içinde yaşardık..
Gösteri zamanı geldiğinde,
Şarkıyı notalara ayırdık..
Hala hepimiz tüm şarkıyı taşısak da içimizde
Sahip olduğumuz notanın sesinden büyülendik birden bire..
İstedik ki BİR AN, sadece BİR AN sussun şarkı,
Ve sadece sahip olduğumuz o tek notanın sesini duyalım..
İçinde yaşadığımız şarkıyı unutup, sadece o tek nota olalım..
Ve sakladık kendimizi notalara,
Şarkıyı duyamaz olduk, hala içinde yaşasak da…
Sonra giderek dağıldı notalar,
Ve kimimiz yerimizi, kimimiz sesimizi,
Kimimiz de içimizde taşıdığımız notayı kaybettik…
Hala içinde yaşasak da şarkının,
Duyamadıkça inkar ettik..
Zaten aradığımız şarkıda kaybolduğumuzu,
Aradığımızın içinde olduğumuzu hatırlayanlar da oldu;
Dediler ki, ‘‘önce herkes kendi içindeki kayıp notayı bulsun
Bir araya gelelim ve herkes sadece kendisi olsun..
Her hatırlayan notasını çaldıkça,
Bu ipucu olacaktır tüm unutanlara..
Şarkıyı duyacağız yeniden
Ama ancak hepimiz kendi notamızı hatırlayıp çaldığımızda..
Ve eklediler,
Asla kayıp değil şarkı ve hiçbiriniz aslında kaybolmadı,
Şarkı kendini zaten böyle yazmıştı..’’
Sonra sustular…
Ve giderek çoğaldı hatırlayanlar
Kendimiz olup içimizdeki notayı çaldıkça
Şarkı yavaş yavaş duyulmaya başladı
Ve duyanlar şarkının içinde yaşadığımızı hatırladıkça
Şarkı yeniden yazılmaya başladı,
Çünkü içinde yaşadığımız şarkı da,
Bir başka şarkının içinde yaşamaktaydı…
Ve şimdi hazırlandığımız yolculuk,
Tek tek şarkılar olarak,
Tüm şarkıların içinde yaşadığı orkestrayı anlamaktı..