Bugün Sabah Uyandım

Bugün sabah uyandım..Yatakta yatan bedenime baktım önce, sonra kaldırdım ellerime baktım yakından, dokundum.. Bu BEN miyim?

Kalktım aynaya baktım; yüzüme, gözlerime… Seni gördüm, seni de ve seni de, hepimizi, bizi gördüm, tanrıyı, aşkı…

Balkona çıktım. Derin bir nefes alırken içime çektim; ağaçları, gökyüzünü, yeryüzünü, evreni, sonsuzluğu… kendimi, seni, seni de ve seni de, bizi, hepimizi, tanrıyı, aşkı çektim içime, HER ŞEY oldum.. Baktım bir şey değişmedi. Kendi içinden çıkan suyunun, tekrar kendi içine aktığı fıskiyeli havuzlar gibi, verdim nefesimi geri…

Madem her seferinde sürüyor dedim bu döngü, her şeyi çekip içime, sonra geri veriyorsam evrene, benim alıp verdiğim nefesin ne anlamı var?

Tutup bu sefer nefesimi içimde, sahip olduğum, bana ait bir şey katıp öyle vereyim ki, aldığım nefesin bir anlamı olsun dedim.. Yokladım içimi, o nefeste zaten var olmayan hiçbir şey bulamadım..

Dışarıda zaten hiçbir şey yoktu, her şeyi içime çekmiştim, HER ŞEY’ dim...

Ama şu an durduğum yerde; gökyüzü ve yeryüzünün arasında; evin balkonunda; bu bedenin içinde, hiçbir şeye sahip değildim. Ne bu ev; ne eşyalar; ne giysiler; ne de ailem; arkadaşlarım; hatta bedenim… Hiçbir şey bana ait değildi..

O an anladım ki, sadece SEVGİ’ ye sahibim ben. Sonsuzluğa, evrene, dünyaya, tanrıya, bize, hepimize verebileceğim, her nefeste içime çektiğim HER ŞEY’ e ekleyebileceğim tek şey SEVGİ..

Ve sevgiyle doldurdum içime çektiğim nefesi, üfledim AŞK’ la ve o an içimden çıkıp, yeniden var oldu sonsuzluk…

Değişti sevgimle.. Ben de değiştim, sen de, sen de ve sen de, BİZ değiştik, hepimiz.. HER ŞEY değişti..Yeniden aldığım bir an sonraki nefes değişti.. Daha çok sevgi vardı içinde ve ben daha çok sevgiyle yeniden verdim nefesimi, SEN çektin içine… Senin sevgini de şimdi ben soluyorum her an.. Ve artık biliyorum ki, her nefeste verdiğimiz SEVGİ’ dir var oluşumuza anlam katan…