Aşkın düşsel ayinine doğan,
büyülü bir güneşti sanki gülüşün..
Ve kendimi unutuşumla başlayan sessizliğin karanlığında,
gökteki yıldızlar gibi ışıklar saçarak düştü gözlerime,
içinde evreni saklayan gözlerin..
Uçurum gibi gözüken gerçeğin sınırında,
tutunduğumu sandığım her şeyi bırakıp
ve ruhumu ağırlaştıran tüm giysileri çıkarıp baktım sana..
Yağmurların ardından mucizevi bir görkemle çıkan gökkuşağı gibi,
ruhunda taşıdığın tanrısal renklerin yüzümdeki yansımasını gördüm..
Ve geçtim sandığım gerçeğin sınırından önce korkuyla geriye döndüm..
Çünkü kendime varlığından habersiz olduğum duvarlar örmüştüm..
Ama tek gerçekti aşk hala
Ve eriyip gitti gerçek olmayan her şey yangınında..
Yürüdükçe yol belirecektir denmişti ayaklarının altında
Yürüdüm korkusuzca, her adımda soyundu ruhum
Ve zaten içinde olduğum sonsuzluğa teslim oldum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder